Gimnazjum nr 2 im Stanisława Szymańskiego w Zawierciu

         O tym, jak trudno wychować własne dzieci, wiedza wszyscy rodzice. Pamiętając, że w relacjach z dziećmi obowiązuje niepodważalna zasada walizki "co włożysz, to wyjmiesz" należy zdawać sobie sprawę , ze los dzieci spoczywa na barkach dorosłych. Każdy z nas miał kiedyś "naście" lat, więc wydawałoby się, że o wieku dorastania wie wszystko, co trzeba. Często mówimy naszym dzieciom, "nie zapominaj, że ja też byłem w Twoim wieku".
         To, że okres adolescencji mamy już za sobą , a emocje towarzyszące wspomnieniom tamtych lat są coraz słabsze, stanowi zasadniczą przeszkodę utrudniającą porozumiewanie się z własnymi dziećmi, które mają wiele racji mówiąc, "Wy po prostu mnie nie rozumiecie".
         Jeżeli kiedykolwiek braliśmy do ręki raz przeczytaną książkę, nie możemy się nadziwić, że przegapiliśmy w niej tyle istotnych wątków. Poznajemy ją więc niejako na nowo. Czy zajmowanie się nastolatkiem nie dostarcza podobnych przeżyć? Niby wszystko "przerabialiśmy" na własnej skórze, a mimo to wszystko na nowo nas zaskakuje.
         Nasze dzieci w okresie dojrzewania są niezwykle osobliwe. Charakterystyczna jest dla nich labilność uczuciowa ( diametralna zmiana nastrojów), rozumowanie emocjonalne, przeczulenie na krytykę ( bardzo łatwo je urazić), przesadna dbałość o swój wygląd, widzenie tunelowe ( jedno niepowodzenie powoduje, że od razu myślą , ze są do niczego), myślenie skrajnościami ( używają określeń " wszyscy", "nigdy", " nikt", "zawsze), życie w poczucie że zawsze mają rację i , że dorośli zawsze się ich czepiają . Nastolatki cierpią często na syndrom "supermana" ( uważają ,że nic im się nigdy nie stanie ), żądają bezwzględnej wolności, oraz bezgranicznego zaufania, w rówieśnikach upatrują autorytetów.
         To, co najbardziej nas w nich złości jest efektem niedojrzałej części mózgu zarządzającej poczuciem odpowiedzialności ,motywacją i pojmowaniem moralności, ( często więc kłamią i są krnąbrne, ciężko zagonić je do lekcji i wytłumaczyć im , że nie mogą jechać pod namiot, bo się po prostu o nich martwimy), To prawda, że nastolatki przechodzą przez fazę buntu i niezależności, jednak należy szybko reagować, gdy przestają się uczyć, wagarują , nie mówią o swoich problemach, na długie godziny znikają z domu. Wtedy należy natychmiast reagować, by zachowania te nie doprowadziły do demoralizacji.
         Rodzice! Pamiętajcie, że o problemach swoich dzieci należy głośno i otwarcie mówić..
         Jesteście partnerami w pracy wychowawczej, dlatego szkole bardzo zależy na owocnej współpracy.
         Problemy współczesnych nastolatków stają się coraz bardziej skomplikowane, dlatego żadna ze szkól nie jest od niej wolna. W każdej szkole są dzieci ze znacznym opóźnieniem szkolnym, z wyrokami sądowymi, z orzeczonym nadzorem kuratorskim, znajdujące się pod specjalistyczną opieką Poradni Psychologiczno - Pedagogicznej, MOPS- u., przebywające w ośrodkach szkolno - wychowawczych, resocjalizacyjnych, rodzinach zastępczych, domach dziecka . Dostrzegając przejawy niedostosowania społecznego młodzieży, ich lekceważący stosunek do obowiązku szkolnego, zachowania agresywne, eksperymentowanie z używkami, kradzieże, rozboje, zbyt wczesne podejmowanie kontaktów seksualnych, profilaktyka staje na równi z wychowaniem.
         Pedagodzy są koordynatorami wszelkich działań profilaktycznych. Na co dzień w swojej pracy spotykają się z problemami uczniów i ich rodzin. Źródeł niepowodzeń szkolnych ( wykluczając zaburzenia biopsychiczne) najczęściej upatrują w środowisku najbliższego rozwoju, czyli rodzinie. Stosunek młodego człowieka do nauki w dużym stopniu zależy od atmosfery opiekuńczo - wychowawczej, na którą składają się postawy rodzicielskie, style wychowania, więź emocjonalna dziecka z rodzicami, pożycie rodziców, a także wzór identyfikacyjny matki i ojca.
         W szkole duży nacisk kładzie się na profilaktykę pierwszorzędową, tzw. wczesna, ochraniająca, którą należy pojmować jako działania nastawione na chronienie dziecka /człowieka w rozwoju przed zagrożeniami. Jej głównym celem na gruncie szkolnym jest wyposażenie ucznia w arsenał wiedzy, która dawałaby mu mocną ochronę przed podejmowaniem zachowań ryzykownych. Przewodnim celem szeroko rozumianej profilaktyki problemowej jest promocja zdrowego stylu życia i wywarcie na dziecku takiego wpływu, aby podejmowało działania przeciwstawiające się wymienionym wyżej przejawom patologii.

Polecamy